Лутам...

Лутам. Лутам низ улиците на животот.Не можам никако да најдам начин да го средам овој беден живот. Зошто беден? Ни сама не знам да одговорам на тоа прашање. А сепак знам дека е беден. Чувствувам дека сум на дното. Се чувствувам безвредна, неспособна и недоволно добра за да успеам во овој круг на луѓе во кој започнав да живеам. Живеам тивко и без последици, што значи дека не живеам. Човек што не дејствува е исто што и човек што не живее. „Луди мисли“ – ќе рече некој. Но, тој некој не ја почувствувал горчината на животот на начин на кој јас ја чувствувам. Тој некој не знае како е да се разбудиш со мислата дека и овој ден ќе помине како и сите други - без да се направи нешто. Тој некој не знае како е да се будиш и да живееш без пријател покрај себе. Пријател на кој можеш да му се обратиш во било кое време и за било каков проблем. Не знае како е глупаво чувството кога околу себе гледаш маски, а не можеш да направиш ништо за да го смениш тоа. Едноставно стануваш дел од таа игра и тотално се променуваш. Играш по нивни правила иако знаеш дека не е убаво и не ти се допаѓаат. Но што можеме? Животот ни носи чудни работи, не води низ чудни патишта. Некои од нас ги поминуваат, некои не... Прашање е само колку си психички силен. Тоа одлучува СЕ!

декември 2005