Приказна за исчезнатите погледи

Есен е. Лисјата треперат на разголените дрвја. Раскажуваат приказна за двата погледи кои се одамна мистерично исчезнати во длабочините на морето.

Се слуша жуборкање на водата и детски плач… Застанувам. Ги гледам покрај дрвото седнати. Не забележуваат што се случува околу нив, живеат во нивниот свет. Си шепотат. Нејќат да ги поделат тајните со остатокот на човеството и тивко шепотат. Таа е така нежна и мила, а тој толку силен и цврст. Ја прегрна….. Од назад, онака заштитнички и и прошепоти нешто на увото. Таа се насмевна и го бакна. Страстен бакнеж беше тоа. Се прегрнаа силно и ги разгореа страстите што тивко тлееа во нив долго време. Неговата рака ги допира колената….. Се движи. Оди со раката се погоре и погоре. Стигнува до нејзиното здолниште. Но не, не запираат тука. Со едната рака во меѓуножјето а со другата на нејзините гради. Живеат за тој момент! Не мислат на другите. Сонцето ги осветлува се повеќе и повеќе, а јас стојам и набљудувам. И во тој момент го почувствував неговиот поглед како шета по моето тело. Се засрамив но не го тргнав мојот поглед. Ах, очите… длабоки страсти се кријат во нив. Одблесокот од сонцето им дава необичен сјај! Ја прегрнува и преку нејзиното рамено ми шепоти. Но јас не го разбирам. Можеби затоа што не го гледам во усните, туку го гледам во душата. А душата му е отсликана во очите. Ме гледа и се потсмевнува… Ја гали и милува со поглед вперен во моите гради. Чувствувам како ме соблекува со длабокиот поглед. Тоа е така расипано… Ја изневерува со поглед!... Но, мене тој поглед ме маѓепса. Тргнувам накај него… Одам и не го тргам погледот од неговите очи. Се приближувам… Неговиот поглед ми говори дека ме посакува. Чекорам кон него и се насмевнувам. И одеднаш, како со нож да ме пресече во срцево кога го сврте погледот кон неа! Застанав. Не можев понатаму бидејќи го немаше поледот кој ме водеше. Му ја гледам иронијата во насмевката. Со циничен поглед ме погледна за последен пат и држејќи ја неа за рака отпатува во незаборав.

А јас повторно го слушнав жуборењето на водата и детскиот наивен плач и продолжив да чекорам кон својата иднина.

Лисјата раскажуваат за таа приказна и тие погледи обединети во едно, а морето ја носи со себе мистеријата на човеството и иронијата на маѓепсувачкиот поглед.