март 01, 2007

Срце



Го дадов срцево
послужено на чинија,
мислев ќе го добијам назад
какво што го оставив:
цело, нескршено, неповредено.

Го зеде без збор да кажеш.
Го зеде и ми дозволи да верувам
дека ќе го чуваш како сувенир,
дека ќе го штитиш од секакви повреди,
дека нема да дозволиш да се скрши.

И вистина е.
Го чуваше, се грижеше за него...
Беше вградено во твоето срце,
заедно талкаа низ љубовната галаксија.

Урамено висеше на зидовите
во твоето срце,
наивно те повикуваше да ја испробаш неговата јачина.

Ја испроба ли? Силно ли е?
Го издржа ли ударот кој му го зададе?
Веројатно не.

Сега е скршено, а рамката уништена.
Разделено е на безброј парчиња
кои ја губат својата смисла
и никогаш нема да се соединат како претходно.
Секогаш ќе бидат дел од срцето кое се скрши,
но никогаш нема да бидат срце кое безрезервно ќе сака.

Боли. Зверски боли кога некој сакан
ќе ти забоди тогаш наострен нож,
во средината на срцето.
Ја осеќаш оштрината на шилестото парче железо
како ти ја пара внатрешноста на срцето.
Ја осеќаш топлината на пролеаната крв.

Ја осеќаш ли??

2 коментари:

Анонимен рече...

i could feel the pain whilst i was reading the song.
Great talent.

немирната рече...

Thanks anonymous!